Bir çocuk ve ergen psikoloğu olan Samantha Carella, “Aşırı ebeveynlik yapmaktır” diyor. Çocuklar adına tercihte bulunup, arkadaşlık ve okul ilişkilerine karışarak “basit ebeveynlik becerilerini aşırı bir düzeye taşımaktır.”

Helikopter ebeveynler çocuklarının başarısızlığa uğrayacağından korkarlar. Bu ebeveynler çocuklarının zorlukları alt etmesine izin vermek yerine olaylara müdahale eden ebeveynlerdir. Başarısızlığın çocuklarına zarar vereceğini düşünürler. Çocuklarının etrafında pervane olan ebeveynler, çocuklarının bir şeyler öğrenebilecekleri hatalar yapmasına izin vermezler. Bunun sonucu olarak, çocuklar başarısızlık yaşamadıkları gibi gerçek anlamda bir başarı da yaşamazlar çünkü elde ettikleri başarıların çoğu ebeveynleri sayesinde elde edilmiştir.

 

Bu bir çocuk için nasıl bir dezavantaj oluşturur?

Çocuklar ne kadar şey başarabileceklerini öğrenemezler bile çünkü bir fen projesinde bir şey ters gitse ya da yere bir şey dökülse anne ve baba bir çırpıda gelip her şeyi halleder.

Kendilerinin yapabileceği bir şeyi çocukların ya da herhangi birinin yerine yaparsak onları başarmanın mutluluğundan ve ‘başarısız’ olmaları durumunda bir şeyleri farklı yapabilmeyi öğrenerek zenginleşmekten yoksun bırakmış oluruz. Helikopter ebeveynler esas olarak çocuklarının daha az dayanıklı ve becerikli olmalarına sebep olurlar. Bu da çocuklara başarılı ve yetkin olamayacakları ve anne babalarının her zaman yanlarında olup onları kurtarması gerektiği hissini veriyor. Çocuklara bu şekilde aşırı yardım etmenin onlara ket vurduğu ve ‘bence bunu bensiz yapamazsın’ mesajı verdiği görülüyor.

 

Bu durum neden giderek daha çok yaygınlaşıyor?

Ebeveynler kendilerini bir fanustalarmış gibi hissediyorlar. Deerwester, “Sosyal medyada o kadar çok şey paylaşılıyor ki, siz ne yaparsanız yapın, sanki yeterince bir şey yapmıyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz” diyor.

Ebeveynler böyle başlamayabiliyorlar ama başkalarının baskısını hissediyorlar. Artık onların çocukları fazla donanımlı, fazla ders almış ve başarıya odaklanmış diğer çocuklarla karşı karşıya gelecek. Bu yüzden, ‘Çocuğumun bir şansı olabilecek mi?’ diye düşünüyorlar.

Yirmi ya da otuz yıl önceki düşünce anlayışına göre çocuklarımızın her şeyi kendi başlarına öğrenirdi ve biz onlara rehberlik edip destek olurduk sadece. Ama şimdi aşırı ebeveynlik yapılan çocuklarınız var. Dışarıdan bakıldığında çok hazırlıklı ve gösterişli görünüyorlar ama aslında çoğu zaman kendilerine güvenden ve sosyal, akademik ve günlük hayata dair kendi başlarının çaresine bakma becerisinden yoksun oluyorlar.

Çocukların hata yapmasına izin vermek onlara hayal kırıklıklarına müsamaha etmeyi, hayatın her zaman gül bahçesi olmadığını ve hata yapsalar da yollarına devam edebileceklerini öğretmemiz gerekiyor.